Afgelopen woensdagmiddag begon ik me niet zo lekker te voelen en nam een paar paracetamolletjes. Ik besloot om ’s avonds niet zo laat naar bed te gaan. Om een uur of acht een filmpje kijken en dan om 10 uur slapen. (Ja, dat is voor mij vrij vroeg…)
Ik had op m’n harddisk nog een film staan die ik in december had opgenomen, maar nog steeds niet had gezien. “Goodbye Bafana” zo heette de film.
James Gregory (Joseph Fiennes), een rascistische Zuid-Afrikaanse blanke, krijgt de opdracht om een belangrijke gevangene te bewaken op Robben Island. Gedurende de twintig jaar waarin zij met elkaar te maken krijgen, groeit er een band tussen de twee mannen, ondanks het feit dat de gevangene een neger is. De naam van de gevangene is Nelson Mandela (Dennis Haysbert).
Wat een goede film zeg. Het is een stuk geschiedenis waarvan ik eigenlijk maar weinig weet had. Door deze film ben ik gaan beseffen dat het nog maar zo kort geleden is dat de apartheid nog een feit was.
Ik was geraakt, geïrriteerd zelfs, toen een blanke vrouw tegen haar dochtertje riep dat die zwarten apart moesten leven van de blanken, omdat God dit zo wilde… Ongelofelijk dat ze dit zelf geloofden.
Een dag later, donderdag, was ik nog wat zieker. Hele middag op bed gelegen, om zes uur eruit, hapje gegeten. Toen weer een film gekeken. “The Passion of the Christ”.
Ook al weer geen borrelnootjesfilm. Weer geraakt, geïrriteerd en ongelofelijk.
Maar ook waar gebeurd.
Ik hoorde dat bij de vertoning op RTL5 zaterdagavond het belangrijkste stuk van de film niet is uitgezonden. Het einde van de film, het ultieme nieuwe begin. De opstanding.
Zou dit bewust weggelaten zijn? Wat ben ik blij dat God dit deel niet heeft weggelaten. Want zonder échte hoop, zonder echte opstanding, heeft de strijd geen enkele zin gehad. Ook die van Nelson Mandela niet.