Dag mam!
Ik vond hier altijd wel wat van. Zo’n groet aan een overledene. Nooit mijn ding geweest. Ongemakkelijk. Was het mijn nuchterheid? Het idee dat je het toch niet kon horen? Je bent immers dood. Of het nu op je begrafenis was of later, nooit kwam het in me op om je aan te spreken.
Het is komende woensdag (25 januari) 19 jaar geleden dat je ons ontviel. God, wat is er in die 19 jaar veel gebeurd. God? Ja, daar kom ik nog op terug.
In die afgelopen jaren heb ik bijgeleerd. Ben ik steeds beter gaan begrijpen dat rouwverwerking zich in allerlei verschillende vormen aandient. Voor de één is dat het wekelijks bezoeken van het graf. Sorry mam, ik kom weinig op die plek. Het was dan wel de laatste plek waar we je lichaam hebben achtergelaten, maar ik vind er niet zoveel. Mijn herinnering aan je leven hier bevindt zich in mijzelf.