Ik las afgelopen weekend een column van Asha ten Broeke op de site van De Volkskrant. Over abortus. Al langere tijd wilde ik daar eens iets over schrijven, maar het kwam er niet van. Ook een stukje terughoudendheid was het. Het is zo’n gevoelig onderwerp.
Met enige schroom schrijf ik door…
Maar nu moet ik eigenlijk wel eerst uit de kast komen. Een stoffige, oubollige kast. Volgens de schrijfster val ik namelijk onder de conservatieven. En ik ben ook nog Christen. Oei. Voordat je me nu direct diskwalificeert, lees toch maar even door.
De discussie gaat vaak langs de lijnen van geloofsovertuiging. Maar is dat per se logisch? Het feit dat Tierry Baudet er in een essay iets over schrijft, bewijst van niet. Ik geef overigens hier nu geen mening over Thierry en wat hij verder schreef. Ik laat politiek er graag buiten. Maar, het is helemaal niet zo dat bijvoorbeeld elke humanist vóór het onvoorwaardelijke recht op abortus is. Of dat zou moeten zijn. En elke Christen per definitie tegen. En is echt elke feminist vóór? Het punt wat ik wil maken is de tegenstrijdigheid in het denken over leven en dood. Over wanneer nieuw leven echt leven is.
Het lukt me maar niet om het te begrijpen.
Ik citeer de columniste: ”We staan nooit toe dat iemands lichamelijke soevereiniteit geschonden wordt om een mensenleven te redden; de staat mag ons niet dwingen bloed te geven. Er zijn maar twee redenen waarom zulke staatsdwang wel voor zwangeren zou mogen gelden. De eerste: je ziet een baarmoederhebber niet als mens, maar als ding dat je mag reduceren tot broedmachine. De tweede: je ziet gedwongen zwangerschap en baring als een gepaste consequentie (lees: straf) voor het feit dat een vrouw zomaar onbezonnen gesekst heeft. Een abortusverbod is dan niets minder dan een lijfstraf. Dat is onacceptabel en wreed.“ Einde letterlijke citaat.
Straf. Het woordenboek hierover: “Maatregel tegen iemand als vergelding voor een onrechtmatige daad, een verzuim of overtreding.”
Waar de collumniste volledig aan voorbijgaat is het leven en de rechten van het kindje. Het kindje heeft niet gevraagd om in een buik te mogen gaan zitten. Dat klopt. Maar om welke reden dan ook, gebeurt dit wel. In de opinie van de columniste is het zo dat ze niet gestraft wenst te worden. Het kindje, wat niet in staat was om te kiezen bij wie het in de buik kon gaan zitten wordt dan de dupe van het feit dat de moeder geen ‘straf’ wenst te ondergaan. Dus dan maar het ongeboren kind de ‘straf’ geven. De doodstraf zelfs. Plaatsvervangend straf dragen heet dat. Alleen dan onvrijwillig.
Ik las op gezondheidsplein.nl dat de meest voorkomende redenen voor abortus sociaal en economisch zijn. Welvaartsabortus dus. Dan is het afbreken van menselijk leven toch niets meer dan puur egoïsme? De tien meest genoemde redenen op een rijtje: Te weinig geld. Geen kinderwens. Geen energie om een zwangerschap te voldragen en het kind op te voeden. Te jong. Geen goede woonruimte. Gezin is al compleet. Geen goede opleiding. Relatie te kort. Relatie verbroken. Partner wil zwangerschap niet.
Het lukt me maar niet om het te begrijpen.
Waarom een kind binnenin de buik om één van bovenstaande redenen vermoord zou mogen worden, terwijl dit buiten de buik je een levenslange gevangenisstraf oplevert. Want veel van de gehoorde argumenten voor het recht op abortus kunnen ook na de geboorte optreden. Stel dat een moeder persoonlijk failliet gaat. Dan vermoorden we toch ook geen kind van een half jaar oud, omdat de moeder te weinig te besteden heeft en zonder kind het nu eenmaal beter af is? Dat snapt iedereen. Ik voel nu wel aan dat felle voorstanders van het onvoorwaardelijke recht op abortus beginnen te steigeren. “Want noem ons geen moordenaars!” Maar wat is deze vorm van abortus dan? Omdat het wettelijk geregeld zou zijn, is het niets meer dan gelegaliseerde moord. Het spijt me. Ik kan er niets anders van maken.
Moord. Het woordenboek hierover: “Het opzettelijk en met voorbedachten rade een ander van het leven beroven.”
Ik wil echt niet iedereen over een kam scheren. De emotionele gevolgen voor moeders die abortus hebben laten plegen worden onderschat en soms ontkent. Het is niet mijn bedoeling om alle vrouwen die een abortus achter de rug hebben nu weg te zetten als kille moordenaars. Eenieder heeft haar eigen verhaal. Sommigen hebben spijt.
Het gaat me hier vooral om die vrouwen die steeds harder aan het roeptoeteren zijn dat ze baas in eigen buik willen zijn. Prima als je dat vindt. Totdat er een kindje in je buik zit. Dan zou het leven van het kindje je meer waard mogen zijn dan je baas-zijn. Natuurlijk raakt dit de essentie van hoe je in je leven staat. Ben jij belangrijker dan je naaste (het kindje), of is je naaste net zo belangrijk als jij?
En dan kom ik toch, het blijkt onvermijdelijk, weer terug bij mijn levensovertuiging. Want juist die naastenliefde wordt ons mensen op het hart gedrukt. In de Bijbel lezen we: “Jullie moeten jezelf niet beter vinden dan een ander, of opscheppen over jezelf. Nee, jullie moeten bescheiden zijn, en een ander belangrijker vinden dan jezelf. Denk niet alleen aan jezelf, maar zorg juist voor elkaar.”
Het mooie van geloven in en volgeling zijn van Jezus Christus is, dat Hij je perspectief biedt, welke keuze je in het verleden ook hebt gemaakt. Die je met open armen ontvangt, ook al heb je keuzes gemaakt waarvan je nu spijt hebt. Die je belooft dat het leven doorgaat, ook na dit leven. Die zelfs de macht heeft om het geaborteerde leven weer te doen herleven. Noem dat stoffig, conservatief, oubollig. Prima.
Nee, het lukt me maar niet om het te begrijpen.