Het recente synodebesluit van de GKV om alle ambten open te stellen voor vrouwen roept onvermijdelijk discussie op. Hoe kan een standpunt wat al sinds jaar en dag verdedigd wordt, nu 180 graden draaien? Voordat u meteen verder leest om te kijken waar ik sta, roep ik maar vast; ik ben er niet op tegen. Op een schaal van 1 tot 10, zit ik ergens bij 7. Een gematigd voorstander dus. Het is niet per se mijn bedoeling om het besluit nu te gaan verdedigen, maar ik wil u even meenemen in mijn gedachten.
Zijn mijn gedachten relevant? Het gaat er toch om wat Gods Woord zegt? Zeker! Maar dat Woord van God zegt heel veel. Ook over andere zaken. Niemand heeft mij ooit goed kunnen uitleggen waarom bepaalde stukken uit de Bijbel veel zwaarder worden gewogen dan andere. Let wel, dan doel ik op teksten die in één enkel hoofdstuk van één Bijbelboek staan.
Laten we het hoofdstuk van de zgn. ‘zwijgtekst’ eens onder de loep nemen. 1 Korinthe 14. Daar staat in de NBV boven: “Profetie en klanktaal”.
De eerste 33(!) verzen gaan vooral over klanktaal. Ik kan me niet herinneren dat dit ooit een serieuze plek in een ‘vrijgemaakte’ kerkdienst heeft gehad. Dan volgt vers 34. De zwijgtekst. Om vervolgens in vers 39 en 40 dit te lezen: “Kortom, broeders en zusters, streef ernaar te profeteren en verhinder niet dat er in klanktaal gesproken wordt. Alles moet op gepaste wijze en in goede orde gebeuren.”
Ik wil hiermee alleen maar aangeven dat we selectief zijn in het onderbouwen van onze standpunten. We kunnen niet volhouden dat het schrijven over klanktaal niet voor ons is bestemd en de zwijgtekst wel. Het wordt immers in één adem genoemd.
Het is naar mijn idee goed om af en toe eens met een ‘frisse blik’ naar de Bijbel te kijken. Traditie is prima, maar iets doen omdat we het altijd zo hebben gedaan is een non-argument.
Ik heb het M/V rapport grotendeels gelezen. Ik kan me vinden in ‘de twee lijnen’ die de opstellers hierin ontdekken. Maar ik ontdek in het rapport vooral respect en ontzag voor Gods Woord. Een verwijt dat alleen de tijdsgeest hierin een rol speelt is een onterecht verwijt. Waarmee ik niet zeg dat het helemaal niet meespeelt of mag spelen.
Overigens kan ik ook wel met u meevoelen als u tegen bent. Als u leest dat Gods Woord vrouwelijke dominees, ouderlingen en diakenen fundamenteel verbiedt, dan is in uw ogen het gezag van Gods Woord in het geding. Maar daar zit ‘m nou net het punt. Dat leest niet iedereen zo.
Oké, misschien heb ik het besluit toch een beetje verdedigd. Maar dat vergeeft u me vast wel. Toch?
Nog zo’n synodebesluit wat discussie oproept. De voorgenomen hereniging van de GKV met de NGK. Op een schaal van 1 tot 10? Een dikke 10! De verdeeldheid tussen kerken is immers de grootste antireclame voor het Evangelie. Het is mijn gebed dat ook de ‘bijzondere betrekkingen’ die nu met de PKN zijn aangegaan tot mooie samenwerkingsvormen mogen leiden.
Onlangs vond ik nog een briefwisseling tussen twee partijen uit de tijd van de scheuring rond 1967. Verstopt in een of ander boekje wat bij ons op de zaak lag. Waarschijnlijk van m’n opa geweest. Althans, hij was niet de schrijver, maar hij had het in bezit. Tenenkrommend. Meewegend wat er toentertijd ook landelijk gebeurde was ik, waarschijnlijk, als ik er in die tijd bij was geweest, nu Nederlands Gereformeerd geweest. Via een omweg word ik dat straks dan toch ook een beetje.
De NGKV? Ik zou het wel een mooi gebaar vinden als we de GKV op laten gaan in de NGK. De meerderheid die de minste wil zijn. Een heel Christelijke gedachte toch?