De Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Nederlands Gereformeerde Kerken zijn vanaf vandaag gefuseerd. In mijn blog van 14 juni 2017 schreef ik dat ik het mooi zou vinden als de grootste groep zou opgaan in de kleinste groep. Qua naam van het nieuw te vormen kerkgenootschap dan. Ik kon toen nog niet weten dat de uiteindelijke naam de ‘Nederlandse Gereformeerde Kerken’ zou worden. Een detail verschil met de toegevoegde ‘e’. Taalkundig klopt dit beter. Mooi. Anderzijds zou een compleet nieuwe naam ook prima zijn geweest. Maar goed, die naam is niet het belangrijkste.
Het gaat erom dat een breuk uit het verleden is geheeld. En dat stemt mij diep dankbaar. Ja, ik weet dat er bij sommigen onder ons zorgen zijn. Zorgen om de koers van de nieuwe kerk. Want, zo is het veel gehoorde verwijt, we laten ons wel erg veel beïnvloeden door de cultuur van het hier en nu. Laat ik eerlijk zijn. De onderbouwing van sommige beslissingen die genomen zijn, bijvoorbeeld het openstellen van het ambt voor predikant, ouderling en diaken voor vrouwen, lijkt te suggereren dat het verwijt terecht is. En toch, ik ben blij met de keuze om vrouwen deze volwaardige plaats binnen de kerken te geven. Ik geloof oprecht dat God ons via de Bijbel die ruimte geeft. Ruimte die misschien in het verleden niet ‘nodig’ was. Maar nooit verboden is geweest. De eerste persoon die melding maakte van de belangrijkste gebeurtenis in de wereldgeschiedenis, de opstanding uit en overwinning op de dood van en door Jezus Christus, was een vrouw. Dat speelt voor mij daarin een cruciale rol. Ik ga er in dit schrijven nu niet verder uitgebreid op in. Het boekje ‘Over zwijgteksten, scheppingsorde en Geesteswerk’ van Pieter Niemeijer beschrijft precies waarom ik dit vind.
Invloeden door de cultuur zijn niet nieuw en hoeven niet per se reden te zijn tot zorg. Maar, en dat geldt voor elke kerk, we moeten wel scherp blijven. Niet alle invloeden van de cultuur zijn goed voor de kerk. Soms botst de cultuur en het Woord van God. Dat is een gegeven waar we mee moeten dealen. Maar vooral blijven bidden voor de kerken en in het bijzonder voor hen die belangrijke beslissingen maken voor het beleid in de kerken. En erop blijven vertrouwen dat de Heer van de kerk, Zijn kerk zal bewaren.
Ik heb een droom voor de toekomst. Wat zou het mooi zijn als we eens stoppen met naar binnen gerichte eilandjeskerken te zijn. Maar samen verenigd als Kerk van Christus. Niet door nog meer fusies of organisatorische eenheid. Maar door een gezamenlijke fundamentele basis, een federatie misschien, waarin we afspreken dat de Bijbel Gods Woord is en vol is van Waarheid. Jezus Christus is Heer en Hij is het Hoofd van de kerk. Punt. We blijven altijd in gesprek over verschillen, maar breken niet met die ene afspraak. We splitsen ons niet meer als groep af van een kerkverband waar we deelgenoot van zijn, maar zetten ons altijd in om de verbinding te zoeken. Volgens mij is dit ook een opdracht vanuit Gods Woord. Dan kan het nog steeds gebeuren dat je jezelf niet meer thuis voelt in een bepaalde gemeente. Maar omdat we met elkaar hebben afgesproken dat we op één fundament staan, is een overgang naar een gemeente die beter past geen verlies meer. We geven niet meer af op de gemeente die we achterlaten. Zoals nu zo vaak gebeurt.
Is er dan geen enkele reden meer om te breken? Jawel. Als een gemeenschap niet meer mee kan in het geloof dat Jezus Heer is en is opgestaan uit de dood, dan kun je automatisch geen Kerk van Christus meer zijn. We zijn immers een kerk van levenden, niet van doden.
Een utopie? Misschien. Maar ik zal, zolang de Heer het geeft, niet stoppen met het werk maken van eenheid in verscheidenheid. En ik geloof in een God die bij machte is veel meer te doen dan wij bidden, geloven of beseffen. En als straks Gods Koninkrijk volledig doorbreekt, moeten we wel hè? Dan zijn de verschillen weg. Besef je dat wel?
Stel dat je dit stukje leest als niet-gelovige. Wat zou ik je dan goed begrijpen als je denkt dat als er zo weinig eenheid is onder gelovigen, het allemaal fake is, het niet kán kloppen. Beperk je dan eerst tot het lezen van de Bijbel. Begin in het Nieuwe Testament (het tweede deel van de Bijbel) en ga daarna het Oude Testament lezen in het Licht van het nieuwe. Het werkt bevrijdend.
En ondertussen schaam ik me ervoor dat wij er als gelovigen een potje van hebben gemaakt door alle scheuringen en ruzies. En verbaas ik me tegelijkertijd over de genade die God heeft. Want ondanks al die splijtzwammen groeit het aantal Christenen wereldwijd nog steeds. Dat had niet gekund zonder Zijn genade. Anders was de kerk allang een stille dood gestorven.
Maar Jezus leeft en Zijn kerk dus ook!
God, Vader, vol genade,
wij zien vandaag uw daden.
U brengt ons weer bijeen,
nadat wij vele jaren,
met mitsen en met maren,
kerk waren, elk alleen.
Heer, redder van ons leven,
U hebt ons willen geven
vergeving, vreugde, hoop.
Wij mochten elkaar vinden,
weer zien als uw beminden,
verbonden door de doop.
Heilige Geest, wil wonen
in dochters en in zonen
van ‘t zelfde Vaderhuis.
Waar wij elkaar ooit schonden,
balsemde U die wonden.
Geef ons een veilig thuis.
Drie-enig God en Herder,
niet allen trekken verder
met ons – dat doet verdriet.
Zijn wij U trouw gebleven
in leer en ook in leven?
Toets ons, verlaat ons niet!
Heer God, geef ons vertrouwen,
dat U ons op wilt bouwen
tot echte, nieuwe kerk.
Dankzij uw welbehagen,
durven wij het te wagen:
bazuinen rond uw werk!
(lied op de melodie van Psalm 6, geschreven door Klaas van den Hoek)