Het is Darwin-jaar. Het was de bedoeling dat Christelijk Nederland van zich zou laten horen tijdens dit herdenkingsjaar. In de zin van; een positief Christelijk tegenwicht bieden aan de toevals-evolutie theorie. Maar het ging mis.
Inmiddels is Christelijk Nederland verdeeld. Waren we dit al in allerlei verschillende kerken, nu komt daar de splitsing van de creationisten en de theïstische evolutionisten bij. Geweldige reclame voor het Christendom. Lekker duidelijk naar de buitenwereld toe.
Toch geloof ik niet dat dit nieuw is, alleen wordt het nu breed uitgemeten in de media. En daar gaat het mis. Het oorspronkelijke doel van de aandacht is gemist.
Ik schrijf 8 jaar geleden. Ik plaatste op een internetforum van een lokale site een stelling: “Evolutie is moeilijker te geloven dan schepping”. Het was het begin van wat later een geloofscrisis zou worden. Ik raakte in discussie met een rasatheïst. Ik ging flink met hem in discussie en kwam met best wel sterke argumenten. Maar in de loop van een aantal weken ging ik twijfelen. Met reacties op het forum waren nog even fel, maar ik geloofde er zelf na enige tijd niet meer in. Althans, ik raakte vertwijfeld. Maar dat ging zo ver dat ik voor m’n gevoel nog maar aan een haartje hing, qua mijn geloof. Met m’n moeder praatte ik er wel over, verder met niemand. Ze probeerde me niet om te praten, maar luisterde gewoon. En ze bad voor me.
Ik vergeet nooit meer het moment dat ik op m’n kamer God nog maar één vraag stelde. “God, als u er tóch bent, moet u dat zelf maar aan me duidelijk maken”. De grond van mijn bestaan was weggevallen. Het was onbeschrijfelijk wat ik voelde. Zijn we hier dan echt doelloos op aarde?
Ik pakte toch mijn Bijbel. Ik had zoiets van “als God me wat wil vertellen, doet Hij dat nu maar”. Ik belandde ergens in Jesaja. Ik las iets over een God die de aarde had gemaakt, de bergen had geplaatst… Nooit geweten dat zoiets in Jesaja stond. Maar ik was niet meteen in een ‘Halleluja’ toestand. Maar wel verbaasd.
Het was het begin van een herstel. Ik begon mijn geloof terug te krijgen, zelfs sterker dan daarvoor. M’n moeder had me er al voor ‘gewaarschuwd’. Waarschijnlijk kom je hier sterker uit, had ze gezegd. Inderdaad.
Een paar jaar later zou ik haar helaas gaan verliezen, daar kan je meer over lezen in het ‘In Memoriam’ op m’n site.
En nu? Nu heb ik rust gevonden. Voor mij staat onomstotelijk vast dat God de schepper van hemel en aarde is. De wetenschap zal altijd tekort schieten om dat te verklaren. Wetenschap beperkt zich namelijk tot het brein van mensen. God gaat net een stapje verder. En dat kan het best zijn dat God dat via evolutie heeft gedaan, maar dan wel een versie waarvan wij mensen nog maar weinig begrijpen. Er zit zeker waarheid in de evolutietheorie, maar het is een menselijke waarheid. De Goddelijke waarheid gaat ons verstand verre te boven.
En als morgen onomstotelijk bewezen wordt dat de mens van de aap afstamt? Dan prijs ik morgen de Heer. Om het feit hoe ondoorgrondelijk Zijn Scheppingwerk is.
Ben ik nu een creationist of een theïstische evolutionist?
Ik ben een Christen.