Ongeveer een jaar geleden schreef ik een stukje over de toen op handen zijnde scheuring in een lokale kerkgemeenschap. Een gemeenschap waar ik lang deelgenoot van was. Het artikel maakte veel los, het werd meer dan vijfduizend keer gelezen. Het risico van zulke lezersaantallen is dat de lat voor het schrijven hoog komt te liggen. Het moet wel ergens over gaan, anders wordt het niet gelezen. Misschien is het de ondernemer in mij, die zo denkt. Maar voor een blog als deze zou ik niet zo moeten denken. Het is mijn uitlaatklep en wie mee wil lezen is welkom.
Vorig weekend besloot de synode (landelijke vergadering) van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt dat vrouwen definitief alle taken in de kerken mogen vervullen, ook die van predikant, ouderling en diaken. Definitief, omdat dit in 2017 al was besloten, maar er nog tijd was om bezwaar te maken.
Als je dit leest als niet-insider kan ik me voorstellen dat je denkt “waar gáát dit over?”. Hoe hopeloos lopen jullie achter? Dat snap ik. Maar als je als kerken trouw wilt zijn aan de Bijbel, is het nog niet zo makkelijk om hier zomaar je goedkeuring aan te geven. Het niet toelaten tot deze taken (ambten genoemd) is nooit het achterstellen van de vrouw geweest, maar gezien als gehoorzaamheid aan de Bijbel, die wij Christenen als Gods Woord beschouwen.
powered by social2s