Een mooie tekst hè, op dat kaartje? En toch... Ik heb ik er moeite mee als er te pas en te onpas met dit soort teksten gestrooid wordt. Want God is zoveel meer dan 'jouw hulp'.
Het waren de jaren ’90. Ik fietste vaak met mijn Bijbeltje achterop richting de Noorderkerk aan de Kerkstraat. Ja, want die Noorderkerk stond er blijkbaar al eerder dan dat de naam voor de straat werd bedacht. Mijn moederkerk. Ja, zo voelt dat nog altijd. Ik ben met en in die kerk grootgebracht. Vanaf mijn 4e tot mijn 23e jaar kwam ik daar bijna wekelijks. En tussen mijn 28e en 36e was ik er weer lid. Maar de herinneringen zijn het sterkst uit die jaren ’90. Bijzonder is overigens wel dat ik gedoopt ben in de kerk waar ik nu lid ben: de Maranathakerk.
Terug naar 1999. We zouden met ons gezin gaan verhuizen naar de Plevier in Bunschoten. Ook kerkelijk verhuizen, want er stond daar op steenworp afstand een kerk van hetzelfde genootschap. In dat laatste jaar dat we lid waren in ‘Noord’ volgde ik belijdeniscatechisatie. Het was de bedoeling dat ik dan ook belijdenis van mijn geloof zou afleggen.
'Want dat was immers zondig...'
Dat liep anders. Er was ooit besloten door de kerkenraad dat catechisanten moesten beloven om geen bar, café of discotheek meer te bezoeken. Want dat was immers zondig, zo hadden zij geïnterpreteerd vanuit de Bijbel. Een blog als deze is te kort om hier uitgebreid op in te gaan, maar je voelt al aan dat ik daar anders over dacht. Het is goed om op te merken dat ik enkele jaren later met de betreffende predikant, die de afwijzing overbracht, hier een goed gesprek over kon hebben en ook uit kon spreken dat ik geen pijn of wrok meer voelde.
Met verse pijn in het hart over mijn afwijzing gingen we in 1999 dus over naar die andere kerk. Ik belde de predikant van onze ‘nieuwe’ kerk op, omdat ik daar catechisatie wilde gaan volgen. Hij heette mij hartelijk welkom en gaf direct aan dat het bezoek aan een kroeg bij hen nooit een aanleiding zou zijn om iemand af te wijzen. Maar het was toch hetzelfde kerkgenootschap? Ja, dat was het, maar Gods Woord werd daar op dit punt anders verstaan.
Even een uitstapje: toen ik daar op catechisatie kwam, ontmoette ik een meisje genaamd Hannah. Ik vond haar wel leuk, maar ze bleek al bezet te zijn. Jammer. Maar Gods wegen zijn ondoorgrondelijk...
'...wie heeft het nu bij het rechte eind?'
Terug naar mijn punt: we verstaan verschillend. En dat is verdraaid ingewikkeld. Ik heb zo vaak verschil opgemerkt in interpretatie van Gods Woord. Je zou er bijna door afhaken. Want wie heeft het nu bij het rechte eind? Maar ik kies niet voor afhaken. Mijn overtuiging dat God bestaat, dat Hij vooral via de Bijbel tot ons spreekt en dat Jezus degene is die ons bij God brengt, is te sterk. De bewijzen daarvoor zijn te sterk en mijn ervaringen niet minder.
Hoe ingewikkeld is het omgaan met verschillen? De afgelopen periode in de Maranathakerk heb ik dat weer heel sterk ervaren. Lees mijn eerdere blogs en je snapt me. De situatie in mijn huidige gemeente was heel complex. Een klein aantal gemeenteleden is inmiddels vertrokken uit onze gemeente. Dat is veelzeggend en ook enorm pijnlijk. Als zij afhaken, is dat dan een signaal dat de kerkenraad het niet bij het rechte eind heeft?
'Keuzes die gepaard gaan met fouten, zeker...'
Wij geloven dat we, al zoekende naar de leiding van God voor onze gemeente, de juiste keuzes maakten. Keuzes waarover discussie mag zijn. Maar de weg die God wijst moet doorslaggevend zijn. Wat is dan de juiste weg voor onze gemeente? Hoe weet je dat zo zeker? Ik geloof dat God ons als kerkenraad een mandaat heeft gegeven in leiding geven. En dat als we bidden en zoeken naar die leiding, keuzes maken, we dan ook rust mogen vinden in die gemaakte keuzes. Keuzes die gepaard gaan met fouten, zeker, met menselijke tekortkomingen. Dat mag en moet ook benoemd worden.
'De naastenliefde die God van ons vraagt, gaat niet over ‘lief zijn’ voor elkaar.'
De les die ik steeds meer leer, is dat God verschillende wegen gaat met verschillende kerken. Dan kan het zijn dat je je niet meer thuis voelt in een gemeente. Hoe pijnlijk dat ook is, de verbondenheid met Jezus blijft. Ik zie de vertrokken leden nog steeds als broers en zussen. De naastenliefde die God van ons vraagt, gaat niet over ‘lief zijn’ voor elkaar. Bij deze liefde gaat het over een keuze, een houding.
'...een goed gevoel, maar is dat de juiste weg?'
Tegelijk dienen wij als kerkenraad ook kritisch naar onszelf te kijken. Het idee dat God als vanzelf je plannen steunt, kan gevaarlijk zijn. Politieke wereldleiders en sommige charismatische voorgangers gebruiken ook wel eens het argument dat God hun acties goedkeurt, wat elke vorm van kritiek uitsluit en kan leiden tot arrogantie en een gebrek aan zelfreflectie. Niemand heeft God in z’n broekzak, en we moeten ons bewust zijn van de valkuil van zelfbevestiging. Dat geldt voor een kerkenraad, maar ook voor ieder lid van een gemeente individueel. Wat zegt God via de Bijbel? En raadpleeg ook altijd broers en zussen waarvan je weet dat ze niet als vanzelf jouw visie bevestigen. Bevestiging van gelijkgestemden geeft je misschien een goed gevoel, maar is dat de juiste weg?
Binnen de gemeente is Gods correctie noodzakelijk. De kerk is een plaats waar mensen samenkomen met verschillende visies. God roept ons op om open te staan voor Zijn leiding en bereid te zijn onze eigen ideeën ter discussie te stellen. Hij is voor iedereen ook een ‘tegenover’, vaak tegendraads en verrassend in Zijn leiding. Kijk naar het leven van Jezus. Hoe tegendraads wil je het hebben?
'...doet geen recht aan de volledige realiteit van wie God is.'
God wordt vaak gezien als een bemoedigende aardige vriend die ons helpt onze doelen te bereiken. Dit beeld is misschien geruststellend, maar het doet geen recht aan de volledige realiteit van wie God is. De God van de Bijbel is niet alleen ondersteunend, maar ook uitdagend en leidend op onverwachte wegen. Net anders dan we verwachten.
Afgelopen zondagavond was er een dorpsbrede kerkdienst in Westerkerk, van alle kerken behorend tot de NGK. Met als thema 'Nederigheid'. Een prikkelende boodschap. We lazen deze Bijbeltekst:
Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zoveel hartelijk medeleven, maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest. Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf. Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander. Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had. Hij, die de gestalte van God had, maakte er geen aanspraak op aan God gelijk te zijn, maar deed afstand van zijn positie en nam de gestalte aan van een dienaar. Hij werd gelijk aan de mensen, en als mens verschenen heeft Hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis. Daarom heeft God Hem hoog verheven en Hem de naam geschonken die elke naam te boven gaat, opdat in de naam van Jezus elke knie zich zal buigen, in de hemel, op de aarde en onder de aarde, en elke tong zal belijden: ‘Jezus Christus is Heer,’ tot eer van God, de Vader. (Filippenzen 2:1-11 vert. NBV21).
Ik wens je een gezegende zomer!