Het recente synodebesluit van de GKV om alle ambten open te stellen voor vrouwen roept onvermijdelijk discussie op. Hoe kan een standpunt wat al sinds jaar en dag verdedigd wordt, nu 180 graden draaien? Voordat u meteen verder leest om te kijken waar ik sta, roep ik maar vast; ik ben er niet op tegen. Op een schaal van 1 tot 10, zit ik ergens bij 7. Een gematigd voorstander dus. Het is niet per se mijn bedoeling om het besluit nu te gaan verdedigen, maar ik wil u even meenemen in mijn gedachten.
In memoriam: Jannie Koelewijn, mijn lieve moeder… Geb. 3-1-1954 Overl. 25-1-2004
September 2002. Mijn moeder had de afgelopen maanden veel pijn. Na enige onderzoeken bleek er sprake te zijn van een kieste. Op zich niets ernstigs volgens de artsen. Maar de pijn bleef. Toen is er voor alle zekerheid een scan gemaakt die uitsluitsel moest geven. Hierop was wel iets te zien wat niet klopte -een zwart plekje- maar nog geen reden tot echte paniek. Er zou een punctie worden genomen, dan wisten we hoe en wat. Uiteraard begonnen we ons wel een beetje zorgen te maken, want het zal toch niets ernstigs zijn? Na een aantal weken zou de uitslag komen, maar sneller dan verwacht -in november was het- moest m’n moeder bij de specialist komen die haar had onderzocht. Mijn vader en moeder gingen naar het ziekenhuis, ikzelf was gewoon aan het werk in de fietsenwinkel. Althans gewoon… Met een gevoel van angst, want wat stond m’n moeder en ons te wachten?